Wéér kwam ik in aanraking met stress. Dit keer in de vorm van overspanningsklachten en ik zat opnieuw thuis. Wéér kon ik het niet plaatsen. Eind februari lukte het me om me volledig beter te melden, want ik had een reis naar Zuid-Korea en Japan gepland staan van drie maanden. Die reis zou me vast wel de rust geven die ik nodig had.
Die rust kreeg ik zeker, maar in die periode van rust leerde ik wat het was paniekaanvallen te hebben. Waarschijnlijk omdat ik eindelijk echt tot stilstand kwam. Dankzij vrienden, familie en de ruimte om te reflecteren ging het gelukkig snel beter. In juli startte ik weer met werken en was ik ervan overtuigd dat ik die overspanningsklachten volledig had getackeld.
Maar niets bleek minder waar. Ik ging weer op dezelfde manier aan de slag als eerst en het duurde niet lang voordat er opnieuw klachten om de hoek kwamen kijken. De signalen waren subtiel, maar ik wist gelukkig nu iets beter waar ik op moest letten. Deze keer kon ik eerder de rem intrappen, omdat ik langzaamaan bewuster begon te worden van de lichamelijke signalen die me steeds maar vertelden wanneer ik te ver ging.
Ondanks de klachten zit ik nu niet thuis. Ik werk fulltime, maar met aanpassingen. De diagnose ADD, die ik vlak voor mijn reis kreeg, helpt me langzaamaan steeds meer te begrijpen hoe mijn brein werkt en wat ik nodig heb om in balans te blijven. Er wordt nu beter gekeken naar hoe ik in elkaar zit en langzaam begint dat vorm te krijgen. Dat voelt goed.
Toen ik terugkeek op de afgelopen jaren begon ik iets te begrijpen. Dertig worden. Het voelde nooit als ‘het einde van mijn jeugd’ of iets in die richting, maar het kwam onverwachts rauw op mijn dak. Mijn altijd zorgeloze leven veranderde plots in een leven vol zorgen en onzekerheden. Alles leek ineens zwaarder te wegen—werk, gezondheid, relaties. Ik had nooit verwacht dat dertig zo’n kantelpunt zou zijn, maar ineens voelde het alsof alles anders moest. Mijn toekomst was niet meer zo vanzelfsprekend zorgeloos.
Ik hoorde steeds meer mensen om me heen die herkenden of hadden meegemaakt wat ik nu mee maak. Het is blijkbaar een fase waar niet alleen ik in verkeer. Dertig is maar een getal, maar het kan best samenhangen met een punt in je leven waarop je misschien opnieuw moet bepalen wat belangrijk voor je is. Dat hoeft niet in één keer duidelijk te worden en dat is oké.
Met die gedachte ontstond het idee voor het nieuwe traject ‘Help, ik ben 30!’. Het is geen vastomlijnd programma, maar een plek waar jij zelf bepaalt wat je wilt onderzoeken, schrijven, en ontdekken. Geen druk, geen verwachtingen. Alleen de ruimte om stil te staan bij wat deze fase voor jou betekent en wat jij verder wilt.
Als je jezelf herkent in het gevoel van een nieuwe fase vol vragen en onzekerheden kan dit traject iets voor jou zijn. Je hoeft natuurlijk niet net dertig geworden te zijn, deze fase kom je meerdere keren tegen in je leven. Dit is je kans om je eigen verhaal te schrijven en helder te krijgen wat jouw pad is. Dertig is geen eindpunt, maar een kans om opnieuw te ontdekken wat echt belangrijk voor je is.
Geïnteresseerd geworden? Hou dan de website en onze social media in de gaten. Binnenkort meer!